Έλα τώρα να πεις τα παραμύθια

Έλα να σε δω πως θα τα κοιτάς, όταν δεν θα σε πιστεύουν

Δεν φοβούνται πια τους δράκους και τις μάγισσες

Γελούν γιατί ντύνονται ρούχα ένα νούμερο μικρότερο

Απ' αύριο λιγοστεύει ο φόβος

Στο χρόνο της λύπης

έλα σπάσε το στίχο

καπετάνιος εικόνας

προσέκρουσε την ξέρα μου

Κι ύστερα ψάξε με

Να.. Δες..

Ντυμένη τσιγγάνα, χορεύω το χορό της φωτιάς

Μην τρέμεις

υπάρχει χρόνος

όσο η σπίθα χορεύει τη νότα

Κι ύστερα ντυμένος χαμόγελο

άσε το κοχύλι 

να το παρασύρει η θάλασσα

Δεν αποτολμάς το ταξίδι..

Φοβάσαι...

Αυτόχειρας της χαράς σου

Σήκω βρε! Δες! Μύρισε!

Ξεκρέμασε τα ρούχα της ναφθαλένιας συνήθειας

Ντύσου τη φιγούρα μιας αλήτισσας μέρας

Περπάτα πέρα από τα όριά σου

Γύρνα τους δείκτες του ρολογιού προς το ξε-κούρδισμα

Όλα κρίνονται εδώ

Μην σε ξεγελάσει κανείς, ο χρόνος είναι Ενεστώτας

*φωτογραφία:Angela Bacon Kidwell

Στα μάτια της ζωγραφισμένο τ'όνειρο,

η φουρτούνα μιας θάλασσας 

βήματα μακριά απ΄την ελευθερία της

Στα χέρια της ένα τριαντάφυλλο

απ' αυτά με το μεθυσμένο άρωμα 

που παγιδεύουν το νου

Ο νους, σταματημένα γρανάζια σε μια εικόνα.

Μια εικόνα-στιγμή που ζήτούσε εξήγηση:  Σε δυό άσπρα ζάρια

Δυο άσπρα ζάρια που εκέινος τα κοίμιζε στο πανελόνι του

Τα έβγαζε κάτι χαραυγές πληγωμένες,

 έτσι για να ποντάρει στο μέλλον, 

για ν' αποφασίσει το παρόν

Απόψε ούρλιαζε μέσα της:

'Ρίξε - ρίξε, μια ζαριά για μένα'

Τί φέρνει?

Τα ρολόγια ξεκούρδιστα

συντονισμένα στη σιωπή

κι εγώ επιμένω να σκαλίζω τη σιωπή με νύχια φαγωμένα

κι εγώ επιμένω να ζωγραφίζω κόκκινο χαμόγελο

Σε όσους ξεφυλλίζουν όνειρα

Στους Δον Κιχώτες..

"Ζωή σου εἶναι ὅ,τι ἔδωσες"

*Γ. Σεφέρης

Κι όταν η μνήμη σταματήσει να σκαλίζει τις ρωγμές του χρόνου,

 τότε ο πληθυντικός θα γίνει ενικός..

Κι όταν η σιωπή κλείσει για πάντα τα περάσματα

τότε το είναι θα 'ναι αυτάρκες..

Traces...

Στο παιδί με τα μελιά μάτια

Αδέσποτο παιδί τείνει το χέρι..

"Ένα ευρώ?"

 Κι όμως πίσω από τις λέξεις ακούς: "Πάρε με απο 'δω, δείξε μου το δρόμο.."

Κοιτάζει στα μάτια

Μάτια μελιά, μεγάλα

Κρύβουν ένα σμάρι πουλιά που ζητούν ουρανό να πετάξουν

" Η αθωότητα?"

"Του την έκλεψαν, την βίασαν"

Απομακρύνεται..

"Πού πάει?"

"Θα περιπλανηθεί, θα ψάξει στη γη να βρεί ουρανό"

"Ποιός θα του ζητήσει συγγνώμη για ό,τι του έκλεψαν?"

"Δυστυχώς, Κανείς.."

" Η Περιφραστική Πέτρα"

*"...Μίλα.

Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι,ἴσα ἴσα,νὰ βάλω ἕναν τίτλο 
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια."

*Απόσπασμα από το ποιήμα "Η Περιφραστική Πέτρα" της Κικής Δημουλά