Είναι αυτή η ανάγκη να πυρποληθείς

να αφιερώσεις ένα τραγούδι, να χαρίσεις ανεξίτηλο φιλί

... Ο πόνος που οδηγεί στην απόλυτη ευτυχία...

Το Καθαρό σου Εγώ που ζητά την Κάθαρση

Μαζί σου στο ταξίδι, αλάθητοι σύμμαχοι:

Τα Μάτια και ο Χρόνος

Όταν η ύλη περνά στην αντιύλη

όταν το μηδέν αγγίζει το άπειρο

εκεί που ο χρόνος σταματά

εκεί που οι λέξεις δεν έχουν νόημα

στο μεταίχμιο...

Σκέψεις, εικόνες..

Μυρωδιά ζεστού καφέ.. Όλες οι λέξεις σε μια γουλιά καφέ. Σκέψεις που σχίζουν τη σιωπή...

Η πρώτη μου οπτικοποίηση των σκέψεων.

Cocorosie Terrible angels

Σιγά μην κλάψω σιγά μην φοβηθώ

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ

στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.

Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό

κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ

μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.

Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό

είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό

σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,

θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ

καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.

Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,

σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ

μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.

Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό

είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό

σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,

θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Στίχοι: Αγγελάκας Γ.

Κι αν η ψυχή είναι πουλί 

που όλο δραπετεύει

πως κλειδωνιά να βάλεις

να ζει, μα να ξεχνά

Κι αν η ψυχή είν' αληταριό

και ο νους δεν τη βαστά

πως να ξεχάσει τ'όνειρο

στης χαραυγής τη χάση

Ελπίδες

Ελπίδες, φαντάσματα. Στέκουν γυμνές στα 4 μέτρα. Εκτελεστικό απόσπασμα. 1,2,3 πατάς τη σκανδάλη και τέλος. Τέλος; Είναι τόσο απλό; Κοίτα. Είναι όμορφες, γυμνές, διάφανες οπτασίες. Γίνεται ν' αντισταθείς; Γίνεται ν' απαρνηθείς; Κοίτα χορεύουν αυτόν το χορό του τραγουδιού πριν το τέλος. Πατάς τη σκανδάλη και τέλος; Τόσο απλά; Μπα... Ποιός θα νικήσει;  Άσε, θα δείξει... Ελπίδες, Σαλώμες...

* στο κομμάτι που μου αφιέρωσες  j.a.

Επιλογές...

-Τα λόγια πετούν και χάνονται μαμά?

-Όχι, παιδί μου

-Τα λόγια πονούν μαμά?

-Εξαρτάται. Άλλοτε ρίχνεις νερό στο σπόρο, φυτρώνει, μεγαλώνει και ανθίζει ένα όμορφο λουλούδι. Άλλοτε πάλι ποτίζεις το σπόρο θεριεύει αγκαθωτή περικοκλάδα και σε πνίγει.

-Και?

-Είναι τα όρια παιδί μου.

-Δηλαδή?

-Να, πως να στο πω, Τα όρια... Το κάδρο της λεκτικής «φωτογραφίας». Βάζεις κάδρο, την περιορίζεις και δεν την αφήνεις να σεργιανά τα βράδια.

-Κι εμένα που δεν μ’αρέσουν τα κάδρα? Κι εγώ που θέλω να ΄ναι όλα ανοιχτά?  Να παίρνουν αέρα, έτσι να μην μουχλιάζουν...

-Επιλογές...

Εδώ κι εγώ... Πληκτρολογώντας τη ζωή μου, τις σκέψεις...

"Είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά"
Γ. Σεφέρης