Ελπίδες

Ελπίδες, φαντάσματα. Στέκουν γυμνές στα 4 μέτρα. Εκτελεστικό απόσπασμα. 1,2,3 πατάς τη σκανδάλη και τέλος. Τέλος; Είναι τόσο απλό; Κοίτα. Είναι όμορφες, γυμνές, διάφανες οπτασίες. Γίνεται ν' αντισταθείς; Γίνεται ν' απαρνηθείς; Κοίτα χορεύουν αυτόν το χορό του τραγουδιού πριν το τέλος. Πατάς τη σκανδάλη και τέλος; Τόσο απλά; Μπα... Ποιός θα νικήσει;  Άσε, θα δείξει... Ελπίδες, Σαλώμες...

* στο κομμάτι που μου αφιέρωσες  j.a.

Επιλογές...

-Τα λόγια πετούν και χάνονται μαμά?

-Όχι, παιδί μου

-Τα λόγια πονούν μαμά?

-Εξαρτάται. Άλλοτε ρίχνεις νερό στο σπόρο, φυτρώνει, μεγαλώνει και ανθίζει ένα όμορφο λουλούδι. Άλλοτε πάλι ποτίζεις το σπόρο θεριεύει αγκαθωτή περικοκλάδα και σε πνίγει.

-Και?

-Είναι τα όρια παιδί μου.

-Δηλαδή?

-Να, πως να στο πω, Τα όρια... Το κάδρο της λεκτικής «φωτογραφίας». Βάζεις κάδρο, την περιορίζεις και δεν την αφήνεις να σεργιανά τα βράδια.

-Κι εμένα που δεν μ’αρέσουν τα κάδρα? Κι εγώ που θέλω να ΄ναι όλα ανοιχτά?  Να παίρνουν αέρα, έτσι να μην μουχλιάζουν...

-Επιλογές...

Εδώ κι εγώ... Πληκτρολογώντας τη ζωή μου, τις σκέψεις...

"Είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά"
Γ. Σεφέρης