Τώρα θα είναι αργά

Θα κοιτάς κατά τη θάλασσα,

στην αοριστία εκείνου του καραβιού.

Πάντα στην έξοδο διαφυγής μέχρι τη μέση

και πάντα εκστατικά μόνος/μόνη,

να τυλίγεσαι της σιωπής την απουσία.

Ο δρόμος σου μονόδρομος...

Μα καλά δεν έμαθες πως η χαρά κρύβεται στο δρ-ώμο διπλής κατέυθυνσης?

 ...όταν κονταίνει η ψυχή

παιδεύεται η ανάμνηση...

Αισθάνομαι, αισθάνεσαι, αισθάνεται

.. Χρόνος: Ενεστώτας..

Έλα τώρα να πεις τα παραμύθια

Έλα να σε δω πως θα τα κοιτάς, όταν δεν θα σε πιστεύουν

Δεν φοβούνται πια τους δράκους και τις μάγισσες

Γελούν γιατί ντύνονται ρούχα ένα νούμερο μικρότερο

Απ' αύριο λιγοστεύει ο φόβος

Στο χρόνο της λύπης

έλα σπάσε το στίχο

καπετάνιος εικόνας

προσέκρουσε την ξέρα μου

Κι ύστερα ψάξε με

Να.. Δες..

Ντυμένη τσιγγάνα, χορεύω το χορό της φωτιάς

Μην τρέμεις

υπάρχει χρόνος

όσο η σπίθα χορεύει τη νότα

Κι ύστερα ντυμένος χαμόγελο

άσε το κοχύλι 

να το παρασύρει η θάλασσα

Δεν αποτολμάς το ταξίδι..

Φοβάσαι...

Αυτόχειρας της χαράς σου

Σήκω βρε! Δες! Μύρισε!

Ξεκρέμασε τα ρούχα της ναφθαλένιας συνήθειας

Ντύσου τη φιγούρα μιας αλήτισσας μέρας

Περπάτα πέρα από τα όριά σου

Γύρνα τους δείκτες του ρολογιού προς το ξε-κούρδισμα

Όλα κρίνονται εδώ

Μην σε ξεγελάσει κανείς, ο χρόνος είναι Ενεστώτας

*φωτογραφία:Angela Bacon Kidwell

Στα μάτια της ζωγραφισμένο τ'όνειρο,

η φουρτούνα μιας θάλασσας 

βήματα μακριά απ΄την ελευθερία της

Στα χέρια της ένα τριαντάφυλλο

απ' αυτά με το μεθυσμένο άρωμα 

που παγιδεύουν το νου

Ο νους, σταματημένα γρανάζια σε μια εικόνα.

Μια εικόνα-στιγμή που ζήτούσε εξήγηση:  Σε δυό άσπρα ζάρια

Δυο άσπρα ζάρια που εκέινος τα κοίμιζε στο πανελόνι του

Τα έβγαζε κάτι χαραυγές πληγωμένες,

 έτσι για να ποντάρει στο μέλλον, 

για ν' αποφασίσει το παρόν

Απόψε ούρλιαζε μέσα της:

'Ρίξε - ρίξε, μια ζαριά για μένα'

Τί φέρνει?

Τα ρολόγια ξεκούρδιστα

συντονισμένα στη σιωπή

κι εγώ επιμένω να σκαλίζω τη σιωπή με νύχια φαγωμένα

κι εγώ επιμένω να ζωγραφίζω κόκκινο χαμόγελο

Σε όσους ξεφυλλίζουν όνειρα

Στους Δον Κιχώτες..

"Ζωή σου εἶναι ὅ,τι ἔδωσες"

*Γ. Σεφέρης

Κι όταν η μνήμη σταματήσει να σκαλίζει τις ρωγμές του χρόνου,

 τότε ο πληθυντικός θα γίνει ενικός..

Κι όταν η σιωπή κλείσει για πάντα τα περάσματα

τότε το είναι θα 'ναι αυτάρκες..

Traces...

Στο παιδί με τα μελιά μάτια

Αδέσποτο παιδί τείνει το χέρι..

"Ένα ευρώ?"

 Κι όμως πίσω από τις λέξεις ακούς: "Πάρε με απο 'δω, δείξε μου το δρόμο.."

Κοιτάζει στα μάτια

Μάτια μελιά, μεγάλα

Κρύβουν ένα σμάρι πουλιά που ζητούν ουρανό να πετάξουν

" Η αθωότητα?"

"Του την έκλεψαν, την βίασαν"

Απομακρύνεται..

"Πού πάει?"

"Θα περιπλανηθεί, θα ψάξει στη γη να βρεί ουρανό"

"Ποιός θα του ζητήσει συγγνώμη για ό,τι του έκλεψαν?"

"Δυστυχώς, Κανείς.."

" Η Περιφραστική Πέτρα"

*"...Μίλα.

Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι,ἴσα ἴσα,νὰ βάλω ἕναν τίτλο 
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια."

*Απόσπασμα από το ποιήμα "Η Περιφραστική Πέτρα" της Κικής Δημουλά

Είναι αυτή η ανάγκη να πυρποληθείς

να αφιερώσεις ένα τραγούδι, να χαρίσεις ανεξίτηλο φιλί

... Ο πόνος που οδηγεί στην απόλυτη ευτυχία...

Το Καθαρό σου Εγώ που ζητά την Κάθαρση

Μαζί σου στο ταξίδι, αλάθητοι σύμμαχοι:

Τα Μάτια και ο Χρόνος

Όταν η ύλη περνά στην αντιύλη

όταν το μηδέν αγγίζει το άπειρο

εκεί που ο χρόνος σταματά

εκεί που οι λέξεις δεν έχουν νόημα

στο μεταίχμιο...

Σκέψεις, εικόνες..

Μυρωδιά ζεστού καφέ.. Όλες οι λέξεις σε μια γουλιά καφέ. Σκέψεις που σχίζουν τη σιωπή...

Η πρώτη μου οπτικοποίηση των σκέψεων.

Cocorosie Terrible angels

Σιγά μην κλάψω σιγά μην φοβηθώ

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ

στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.

Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό

κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ

μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.

Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό

είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό

σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,

θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ

καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.

Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,

σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ

μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.

Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό

είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό

σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,

θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Στίχοι: Αγγελάκας Γ.

Κι αν η ψυχή είναι πουλί 

που όλο δραπετεύει

πως κλειδωνιά να βάλεις

να ζει, μα να ξεχνά

Κι αν η ψυχή είν' αληταριό

και ο νους δεν τη βαστά

πως να ξεχάσει τ'όνειρο

στης χαραυγής τη χάση

Ελπίδες

Ελπίδες, φαντάσματα. Στέκουν γυμνές στα 4 μέτρα. Εκτελεστικό απόσπασμα. 1,2,3 πατάς τη σκανδάλη και τέλος. Τέλος; Είναι τόσο απλό; Κοίτα. Είναι όμορφες, γυμνές, διάφανες οπτασίες. Γίνεται ν' αντισταθείς; Γίνεται ν' απαρνηθείς; Κοίτα χορεύουν αυτόν το χορό του τραγουδιού πριν το τέλος. Πατάς τη σκανδάλη και τέλος; Τόσο απλά; Μπα... Ποιός θα νικήσει;  Άσε, θα δείξει... Ελπίδες, Σαλώμες...

* στο κομμάτι που μου αφιέρωσες  j.a.

Επιλογές...

-Τα λόγια πετούν και χάνονται μαμά?

-Όχι, παιδί μου

-Τα λόγια πονούν μαμά?

-Εξαρτάται. Άλλοτε ρίχνεις νερό στο σπόρο, φυτρώνει, μεγαλώνει και ανθίζει ένα όμορφο λουλούδι. Άλλοτε πάλι ποτίζεις το σπόρο θεριεύει αγκαθωτή περικοκλάδα και σε πνίγει.

-Και?

-Είναι τα όρια παιδί μου.

-Δηλαδή?

-Να, πως να στο πω, Τα όρια... Το κάδρο της λεκτικής «φωτογραφίας». Βάζεις κάδρο, την περιορίζεις και δεν την αφήνεις να σεργιανά τα βράδια.

-Κι εμένα που δεν μ’αρέσουν τα κάδρα? Κι εγώ που θέλω να ΄ναι όλα ανοιχτά?  Να παίρνουν αέρα, έτσι να μην μουχλιάζουν...

-Επιλογές...

Εδώ κι εγώ... Πληκτρολογώντας τη ζωή μου, τις σκέψεις...

"Είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά"
Γ. Σεφέρης